Katerina Angelaki Rooke es una poeta griega (Atenas, 1939) que en el año 2012 consiguió por segunda vez el Premio Nacional de Poesía, en esta ocasión con la colección titulada Η ανορεξία της ύπαρξης (La anorexia de la existencia). Os ofrezco aquí una traducción del poema central.

Η ανορεξία της ύπαρξης - Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.



"Η ανορεξία της ύπαρξης", 2011




“La anorexia de la existencia” Katerina Angelaki-Rooke



No tengo hambre, no siento dolor, no huelo mal,
tal vez en algún sitio profundamente soporto y no lo sé,
hago como que río
no deseo lo imposible
tampoco lo posible
los cuerpos que me eran prohibidos
ya no me llenan los ojos.
El cielo alguna vez
contemplo con anhelo
en el momento en que el sol apaga su resplandor
y el azul amante se entrega.
Mi única participación
en el remolino del mundo
es mi respiración que sale firme.
Mas siento también otra
extraña participación:
la agonía me atrapa
por el dolor humano.
Se tiende sobre la tierra
como ceremonial mantel
que empapado en sangre
arropa a mitos y dioses
eternamente renace
y con la vida se identifica.
Sí, ahora quiero llorar
mas se agotó hasta la fuente de mis lágrimas.



Traducción: Antonia Huerta Sánchez