ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ/ Marigó Alexopoúlou

                                            Del poemario Q ué día falta (Kedros, 2013)


                                                         “Carta desde Palestina”
                                                                        
                                                                          Yadon Haheyal
                                                                        
                                                                          Jerusalén, ciudad ingobernable


Quería desde hace tiempo
escribirte.
Pero no llegaba el momento apropiado
para que me escucharas.
Ahora creo que mi carta
te encontrará
sentado en aquella pared de cemento,
al lado de la sombra del olivo,
y escucharás el mediodía acercarse.
Créeme, no sabía que
las líneas discontinuas,
los semáforos
y los símbolos
pueden predecir
separaciones y etapas
sin la obviedad de la comunicación.
Echo de menos
la blanca camiseta
y el pijama con las mismas marcas.
Una mañana creo que me dijiste:
“Tú dormirás a mi lado
y yo viajaré a tu donaire”
Todo el mundo conquistaremos juntos,
vestiremos la luz de oriente
y nos ocultaremos en el humo
y en los cigarros
- no por autodestrucción
sino por la necesidad de entendernos-.


Ahora es tarde;
apagué la luz de la cocina
y el perro respira plácidamente
tiene la compañía esta noche de nuestras respiraciones,
aunque nos separe siempre
una Jerusalén,
en el momento en que nadie puede comprender
cómo tantos soldados caen sobre nosotros.

(Te amo aunque sea una locura).

Γράμμα απ'την Παλαιστίνη


                Yadon Haheyal
                      Ιερουσαλήμ, Aκυβέρνητη πολιτεία
 
Ήθελα από καιρό
να σου γράψω.
Αλλά δεν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή
για να μ'ακούσεις.
Τώρα νομίζω πως το γράμμα μου
θα σε βρει
να κάθεσαι σ'εκείνο το τσιμεντένιο τοιχάκι,
δίπλα στη σκιά της ελιάς,
και ν'ακούς το μεσημέρι να πλησιάζει.
Πίστεψέ με, δεν ήξερα πως
οι διαχωριστικές γραμμές,
τα φανάρια
και τα σύμβολα
μπορούν να προαναγγείλουν
χωρισμούς και εποχές
χωρίς το αυτονόητο της επικοινωνίας.
Μου έχει λείψει
η λευκή φανέλα
και η πυτζάμα με τα ίδια σήματα.
Ένα πρωινό νομίζω μου είχες πει:
"Eσύ θα κοιμάσαι στην πλάτη μου
κι εγώ θα ταξιδεύω για χάρη σου".
Όλο τον κόσμο να κατακτήσουμε μαζί,
να φορέσουμε το φως της ανατολής
και να κρυφτούμε στον καπνό
και στα τσιγάρα
- όχι από αυτοκαταστροφή,
μονάχα από ανάγκη να καταλάβουμε.

Τώρα είναι αργά πια •
έσβησα το φως στην κουζίνα
και ο σκύλος ανασαίνει από ευχαρίστηση,
έχει συντροφιά απόψε τις ανάσες μας,
κι ας μας χωρίζει πάντα
μια Ιερουσαλήμ,
την ώρα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει
πώς τόσοι στρατιώτες πέφτουν καταπάνω μας.

(Σ'αγαπώ κι ας είναι τρέλα).

Marigó Alexopoúlou nació en Atenas en 1976. Ha estudiado Filosofía y Filología Clásica en Atenas y es doctora por la Universidad de Glasgow, especializada en estudios clásicos. Es profesora en el Colegio de Atenas y enseña teatro griego antiguo en la Universidad del Peloponeso, Universidad de Xanthi y en la Universidad Abierta de Grecia.

Ha escrito los poemarios: Πιο γρήγορα απ' το φως [Más rápido que la luz], (Κέδρος, 2000), Ποια μέρα λείπει [Qué día falta](Κέδροs, 2003), Το φθονόμετρο [El envidiómetro] (Κέδρος, 2006), T' αστέρια πάνε στη σειρά [Las estrellas van en orden] (Κέδρος, 2008) y Προ φαρμακείας εποχή [Antes de la época de la farmacia] (Γαβριηλίδης, 2012).